Het gaat in Nederland niet goed met het Korhoen. Waar de soort in het buitenland gedijt op vochtige heide en hoogveen in de nabijheid van kleinschalig cultuurlandschap, bevindt het laatste bolwerk zich in Nederland in een uniform en gortdroog  struikheidelandschap. Geen water te bekennen en insecten-aantrekkende rogge-akkers zijn ook niet aanwezig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Korhoen het er op eigen kracht niet volhoudt.

Verschillende keren zijn Korhoenders vanuit Zweden op de Sallandse Heuvelrug geïntroduceerd, enerzijds om inteelt vanuit de Nederlandse populatie tegen te gaan en anderzijds omdat er in Nederland simpelweg geen of nauwelijks jongen worden grootgebracht door een tekort aan voedsel (dierlijke eiwitten: insecten dus) in het voorjaar. Haviken blijken bovendien ook Zweedse hoenders te eten, met tot gevolg dat de aantallen bijzonder snel afnemen. Inmiddels schijnen er nog drie Korhanen over te zijn (alle Zweeds; geen enkele Nederlander meer) en een handjevol Korhennen. Haast was dus geboden om de soort ooit nog in Nederland te zien te kunnen krijgen. Op zoek naar spelden in een enorme hooiberg.

Op zaterdag 11 april verschenen om 05.00u vijf dapperen bij het Hollands-Duits gemaal. Anderhalf uur later werd de lucht steeds ietsje minder zwart en kon de zoektocht beginnen. Onder oorverdovend lawaai van Merels, Zanglijsters, Roodborsten en Winterkoningen liepen we het gebied in. Steeds meer soorten werden wakker: Zwarte Mees, Boomkruiper en -klever en Matkop konden vrij snel al worden toegevoegd. En toen we uit het bos kwamen en de openheid bereikten, werd duidelijk dat de Fitis afgelopen week gearriveerd was. Werkelijk overal klonk zijn aflopende deuntje. Boompiepers testten hun parachutes, Roodborsttapuiten werden voorzichtig wakker en overal stuiterden Kneutjes. Maar nergens een Korhoen. Nadat ook Raaf en Boomleeuwerik mochten worden bijgeschreven, klonk naast ons het herkenbare maar o zo gemiste liedje van de Gekraagde Roodstaart. Na enig zoekwerk kwam zijn zwarte neefje tevoorschijn. Raar. Even later waren ze allebei mooi in één beeld te zien.

Toen begon het grote wachten. We voegden ons bij een behoorlijke rij telescopen en na een tijd vlogen ze daar eindelijk. Twee Korhoenvrouwen noordwaarts de horizon volgend. Ze draaiden een rondje en landden. Uit beeld. Maar wel gezien! Het volgende uur was er een waarin weinig gebeurde. We wachtten, zagen Tapuiten en hoorden Wulpen, wachtten nog wat langer en uiteindelijk kwamen de twee Korhennen, nu vanuit noord, weer aangevlogen, om vervolgens pal voor onze neuzen te landen in een dode boom waarna ze zich zeker een half uur lieten bekijken terwijl ze zich tegoed deden aan kennelijk erg lekkere bladknoppen van de ernaast staande Grove Den! Een man en een vrouw Beflijster vonden het nodig om in dezelfde boom, in hetzelfde kijkerbeeld te gaan zitten. Erg fraai!

Mannelijke Korhoenders werden helaas niet gezien of gehoord, maar dat geeft niet. De soort kon in elk geval, na zeer goed te zijn bekeken, worden bijgeschreven. Het was een prettige ochtend!

Foto: Jan-Peter de Jong